الکتریکی کردن یک پیکاپ کار ساده‌ای نیست، اما تویوتا با اضافه کردن باتری به یکی از ارزشمندترین دارایی‌های خود یعنی هایلوکس، تعهد چندگانه به انرژی‌های مختلف را دوچندان کرده است.

فورد با F-150 لایتنینگ زودتر وارد این عرصه شد، اما وقتی شاسی به اندازه یک آپارتمان دوخوابه نیست، الکتریکی کردن پیکاپ‌های یک‌تنی چالش‌های بسیار بزرگتری دارد. نتیجه آن مجموعه‌ای از محدودیت‌هاست: ظرفیت حمل بار کمتر، توان بکسل‌کشی پایین‌تر و برد به شدت محدود. شرکت‌های مکسوس، ایسوزو و KGM هم امسال به همین نتیجه رسیده‌اند و پیکاپ‌های الکتریکی خود را عرضه کرده‌اند.

تویوتا هایلوکس الکتریکی

هایلوکس الکتریکی بخشی از برد و ظرفیت حمل را از دست داده، اما هیچ‌کدام از جذابیت خشن و توانایی آفرود خود را از دست نداده است.

نقاط قوت: طراحی به‌روز شده، عملکرد فوق‌العاده در آفرود، ترکیب عالی تکنولوژی و کاربری در کابین

نقاط ضعف: برد محدود، ظرفیت حمل بار و بکسل‌کشی

طراحی و مهندسی

به زودی به محدودیت‌ها بیشتر می‌پردازیم، اما یک چیزی هست که تویوتا به هیچ وجه حاضر به کوتاه آمدن از آن نیست: اعتبار برند و به‌خصوص اعتبار هایلوکس به عنوان سخت‌جان‌ترین پیکاپ جهان. اضافه کردن باتری به هیچ عنوان بهانه‌ای برای ضعیف شدن نیست. بنابراین استحکام و قابلیت اطمینان در صدر اولویت‌های طراحی نسل نهم هایلوکس الکتریکی قرار گرفت.

از نظر ظاهری تغییر بزرگی نسبت به نسل فعلی تویوتا هایلوکس رخ داده است. جلوپنجره بسته و آیرودینامیک با کمترین ورودی هوا دارد تا مقاومت هوا را کاهش دهد، اما همچنان عمودی‌تر و خشن‌تر شده تا حس قدرت را منتقل کند.

با وجود کاملاً جدید بودن، تویوتا عناصر کلیدی توانایی هایلوکس را تغییر نداده است: همچنان شاسی نردبانی با فنرهای شمش عقب بزرگ است. طول کلی فقط ۵ میلی‌متر کاهش یافته و به ۵.۳ متر رسیده است.

این طراحی برای تمام نسخه‌های آینده استفاده خواهد شد: الکتریکی خالص، هیبرید ۴۸ ولت (که در اروپا و بریتانیا جایگزین موتور احتراقی اصلی می‌شود) و نسخه هیدروژنی که تا سال ۲۰۲۸ می‌آید.

در حال حاضر نسخه تمام‌الکتریکی پرچم‌دار صفرآلایندگی است و از سیستم چهارچرخ محرک دائمی با قدرت ۱۹۳ اسب‌بخار استفاده می‌کند. انرژی از باتری ۵۹.۲ کیلووات ساعتی لیتیوم‌یونی (۵ ماژول ۱۶ سلولی) تأمین می‌شود که کاملاً داخل شاسی و با محافظ‌های اضافی قرار گرفته تا مثل یک سپر کامل زیر بدنه عمل کند.

تویوتا اعتراف می‌کند باتری کوچک است، اما بزرگتر کردن آن باعث می‌شد بین ریل‌های شاسی جا نشود و استحکام کاهش یابد. اولین محدودیت: برد فقط ۲۴۰ کیلومتر. البته ایسوزو D-Max EV با باتری ۶۶.۹ کیلووات ساعتی فقط ۲۰ کیلومتر بیشتر می‌رود.

شارژ سریع تا ۱۵۰ کیلووات تا حدی نگرانی برد را کم می‌کند، اما طرفداران سرسخت هایلوکس به ظرفیت بکسل‌کشی ۱.۶ تن و ظرفیت حمل بار ۷۱۵ کیلوگرم اشاره می‌کنند و می‌گویند هنوز دیزل بهتر است.

کابین و فضای داخلی

طراحی کابین از جدیدترین تویوتا لندکروزر الهام گرفته، اما ساده‌تر و از مواد سخت و کاربردی ساخته شده است. بیشتر کنترل‌های مهم (تهویه، گرمکن صندلی، تنظیمات آفرود) با کلید و دکمه فیزیکی هستند. تفاوت بزرگ با لندکروزر حذف اهرم دنده بزرگ و استفاده از دسته کوچک به سبک لکسوس است.

موتورها و عملکرد

با کنار گذاشتن اعداد و ارقام، این به هیچ وجه یک پیکاپ محدودشده نیست. نرمی سواری به مرضوب بهتر از هایلوکس معمولی است و سکوت پیشرانه الکتریکی در مقایسه با دیزل ۲.۸ لیتری خشن، تجربه کاملاً جدیدی از آفرود ارائه می‌دهد؛ عبور بی‌صدا از جنگل حس خاصی دارد.

در جاده، شتاب برای یک پیکاپ فوق‌العاده سریع است. زمان رسمی ۰ تا ۱۰۰ اعلام نشده، اما زیر ۱۰ ثانیه است و تا سرعت ۱۴۰ کیلومتر بر ساعت عملکرد ثابت دارد.

فرمان شاید برای سلیقه رانندگان پیکاپ کمی سبک باشد و در سرعت پایین نیاز به چرخش بیشتری دارد. حالت‌های Eco و Sport به ترتیب مصرف تجهیزات برقی را کم و مقاومت فرمان را زیاد می‌کنند، اما سیستم Multi-Terrain Select (MTS) واقعاً توانایی آفرود را ارتقا داده است.

شاید عجیب باشد که قفل دیفرانسیل حذف شده و جعبه انتقال کمکی هم وجود ندارد، اما موتورهای الکتریکی کنترل بسیار دقیقی روی گشتاور دارند و این تجهیزات اضافی می‌شوند.

حالا فقط کافیست حالت مناسب زمین، سنگ، شن، گل، خاک یا دست‌انداز را انتخاب کنید. هر حالت به سیستم چهارچرخ، پدال گاز و فرمان می‌گوید چگونه رفتار کنند. در حقیقت حتی نیازی به انتخاب حالت هم نیست؛ حالت خودکار در همه سطوح عالی عمل می‌کند و فقط چند لحظه طول می‌کشد تا بهترین رفتار را انتخاب کند. دیگر بهانه‌ای برای گیر کردن وجود ندارد.

برای اطلاعات بیشتر درباره پیکاپ‌ها و خودروهای آفرود می‌توانید به بخش پیکاپ و خودروهای آفرود در سایت کیش توربو مراجعه کنید.