ما اولین بار نسخه به‌روزشده سال ۲۰۱۸ تویوتا لندکروزر را در خارج از کشور تست کردیم، اما فرصت بررسی آن در بریتانیا دقیقاً در هفته‌ای فراهم شد که یکی از سردترین و برفی‌ترین زمستان‌های چند سال اخیر فرا رسید.

به این ترتیب، یک «هیولای شرقی» با دیگری روبه‌رو شد (این خودرو که در برخی بازارها به نام پرادو شناخته می‌شود، عمدتاً در ژاپن تولید می‌گردد). و یکی خیلی سریع دیگری را مغلوب کرد. احتمالاً حدس می‌زنید کدام یک پیروز شد.

این نوع به‌روزرسانی‌ها دقیقاً همان چیزی است که از شرکتی انتظار می‌رود که می‌داند موقعیت بازاری محصولش کاملاً محکم است.

لندکروزر شهرتی جهانی در زمینه مقاومت در برابر شرایط سخت، قابلیت اطمینان بی‌نظیر و توانایی آفرود دارد که حتی از لندروور و جیپ نیز فراتر می‌رود. این خودرو نه به دلیل طراحی مینیمال یا قراردادهای مالی جذاب، بلکه صرفاً به خاطر اینکه در هر شرایطی به کار خود ادامه می‌دهد، محبوب است.

تویوتا در مدل ۲۰۱۸ لندکروزر چه تغییراتی ایجاد کرده است؟

تلاش‌هایی برای تازه‌سازی و به‌روزرسانی فضای داخلی انجام شده تا کابین لوکس‌تر و راحت‌تر شود و در کل با دیگر شاسی‌بلندهای حدود ۵۰ هزار پوندی رقابت کند، اما این تغییرات موفقیت محدود و کنترل‌شده‌ای داشته‌اند. دلیل آن هم کاملاً منطقی است: این به‌روزرسانی‌ها از سوی شرکتی انجام شده که موقعیت محکم لندکروزر را به خوبی می‌شناسد و اعتقاد دارد نیازی به تغییرات اساسی نیست.

به همین دلیل، به‌روزرسانی‌های داخلی تویوتا شامل داشبورد بازطراحی‌شده و صفحه آمپر جدید در نسخه Invincible و همچنین کنسول مرکزی پر از دکمه‌های براق برای حالت‌های مختلف آفرود است، اما این تغییرات لندکروزر را به رقیبی برای آئودی Q7 تبدیل نکرده‌اند. بهتر است این خودرو را به عنوان شاسی‌بلندی با توانایی آفرود در سطح لندروور دیفندر در نظر بگیرید که راحتی، کیفیت و امکانات کابین آن کاملاً برای استفاده روزمره قابل قبول و حتی دلپذیر است. صندلی‌های چرمی گرم‌شو و سردشو نرم و راحت هستند و دید عالی به اطراف ارائه می‌دهند. اجزای داخلی محکم، باکیفیت و آماده دوام طولانی به نظر می‌رسند.

در بخش عقب، اکنون صندلی‌های ردیف دوم قابلیت حرکت طولی دارند و ردیف سوم به طور کامل درون کف صندوق جمع می‌شود تا فضای بار کاهش نیابد. این خودرو به عنوان یک شاسی‌بلند هفت‌سرنشین چندان جادار نیست، اما ابعاد کلی آن هم خیلی بزرگ نیست.

تنها نسخه پایه سه‌در Utility امکان انتخاب گیربکس دستی یا اتوماتیک دارد؛ بقیه مدل‌ها فقط با گیربکس اتوماتیک عرضه می‌شوند. نسخه Active به نمایشگر لمسی ۸ اینچی، رادیو DAB، تهویه دوگانه، دوربین عقب و سنسور پارک عقب مجهز است. صندلی‌های برقی، سنسور پارک جلو، کروز کنترل تطبیقی و سیستم‌های تشخیص برخورد با نسخه Icon اضافه می‌شود. سیستم انتخاب پنج حالت رانندگی، تعلیق تطبیقی و سیستم صوتی JBL مخصوص نسخه فول Invincible است.

تجربه رانندگی با تویوتا لندکروزر

در جاده، این خودرو به مراتب نرم‌تر و راحت‌تر از نسل قبلی است. تویوتا با نصب کمک‌فنرهای بزرگ‌تر در جلو و عقب، تقویت بازوهای تعلیق، بوش‌های جدید و افزایش کورس تعلیق عقب، موفق شده سواری آرام‌تر و کمتر تجاری‌مانند ایجاد کند. لندکروزر اکنون در سرعت‌های پایین و اتوبان کاملاً نرم عمل می‌کند و حتی وقتی سطح جاده ناهموار است، حرکات بدنه کند، آرام و با دامنه کم هستند.

هندلینگ و کنترل بدنه همچنان شبیه شاسی‌بلندهای سنتی است، نه مدل‌های لوکس اسپرت مدرن با رینگ‌های ۲۱ اینچی. در پیچ‌ها میزان کج شدن بدنه تقریباً دو برابر رقبای جاده‌محور است و چسبندگی جانبی حدود دو سوم آنهاست، اما این موارد با پایداری بالا، فرمان هیدرولیک دقیق و سیستم کنترل پایداری مناسب همراه است. البته این خودرو یک شاسی‌بلند واقعی دو منظوره است و خروج ناخواسته به زمین‌های گل‌آلود برای آن هیچ چالشی محسوب نمی‌شود. کمتر خودرویی پیدا می‌شود که مهندسانش افزایش ارتفاع مرکز ثقل را جشن بگیرند، مگر اینکه این کار برای حفاظت از اجزای مکانیکی در آفرود مفید باشد.

سطح عملکرد جاده‌ای لندکروزر نسبتاً پایین است، اما این ضعف به حساب نمی‌آید زیرا موتور آن احتمالاً نمی‌تواند ۱۰ روز در بیابان آتاکاما با گازوئیلی که حداقل ۴۰ درصد عرق حیوان است و هوای پر از گرد و غبار دوام بیاورد.

بله، لندکروزر در جاده کند به نظر می‌رسد، اما این مسئله آزاردهنده نیست. وقتی برخی آن را پاسخ تویوتا به رنجروور می‌دانند، نه تنها مدل‌ها را اشتباه می‌گیرند (مدل بزرگ‌تر قبلاً در بریتانیا به نام آمازون شناخته می‌شد و دیگر عرضه نمی‌شود)، بلکه باید یادآوری کرد که آخرین بار یک رنجروور دیزلی با این سطح قدرت حدود ۲۰ سال پیش عرضه شده بود. بازار شاسی‌بلندهای لوکس از آن زمان خیلی پیشرفت کرده است.

با این حال، راننده لندکروزر به ندرت به این مقایسه‌ها اهمیت می‌دهد، چون پشت فرمان این خودرو احساس آسیب‌ناپذیری فوق‌العاده‌ای دارد. تویوتا همچنین موتور را به میزان قابل توجهی کم‌صداتر کرده و عایق‌بندی کابین در برابر صدای باد را بهبود بخشیده است. موتور چهار سیلندر دیزل همچنان صدای خشن خود را دارد، اما اکنون به اندازه بسیاری از شاسی‌بلندهای دیزلی دیگر آزاردهنده نیست.

مقایسه تویوتا لندکروزر با دیگر شاسی‌بلندهای هفت‌سرنشین

این خودرویی کاملاً کاربردی است، هرچند کاملاً راحت و دلپذیر نیز هست. اگر نزدیک‌ترین تجربه شما به آفرود، سوار شدن روی جدول کنار مدرسه باشد، قطعاً شاسی‌بلندهای مدرن‌تر با مصرف سوخت بهتر و مانور آسان‌تر در پارکینگ برایتان مناسب‌تر خواهند بود.

با این وجود، لندکروزر به اندازه کافی دوست‌داشتنی است که شما را ترغیب کند نیاز به آن را در خود پرورش دهید. اگر واقعاً عاشق این خودرو هستید، تویوتا با اضافه کردن نسخه پایه Utility دامنه مدل را گسترش داده که قیمت آن را بسیار مقرون‌به‌صرفه‌تر کرده است.

نمی‌توانید نسخه فول هفت‌سرنشین را توجیه کنید؟ پس یک نسخه سه‌در دستی با رینگ‌های فولادی چطور، با قیمتی کمتر از ۳۳ هزار پوند؟ این قیمت معادل یک بی‌ام‌و X1 میان‌رده است. به غیر از همه چیزهای دیگر، آیا این بهترین پاسخ به تمام چیزهای ناخوشایند بازار شاسی‌بلندهای امروزی نیست؟