افزایش استفاده از طراحی‌های جسورانه و اسپرت در خودروهای تجاری جدید ممکن است تنها نشان‌دهنده پیروی این بخش از روندهای بازار خودروهای سواری باشد.

اما موضوع آزمون جاده‌ای این هفته نشان می‌دهد که شاید اتفاق جالب‌تری در جریان باشد. برخی خریداران این خودروهای فوق‌العاده کاربردی و سخت‌کوش ممکن است آماده پذیرش نسخه‌های شبه‌اسپرت جدی‌تر مستقیم از کارخانه باشند، آن هم بیش از آنچه تاکنون ارائه شده است. حتی ممکن است حاضر باشند قیمت‌های نسبتاً بالایی برای آنها بپردازند.

طراحی سپر جلو از دور تهاجمی به نظر می‌رسد، اما از نزدیک مشخص است که بخش کمی از آن واقعاً جریان هوا را تأمین می‌کند. آیا طراحی ظریف‌تری بهتر نبود؟ شاید.

ترانسپورتر اسپرت‌لاین جدیدترین نسخه رده‌بالای ون میان‌سایز فولکس واگن است. این نسخه در سال 2021 و کمی پس از فیس‌لیفت میان‌دوره‌ای نسل T6 (معروف به T6.1) به خانواده ترانسپورتر اضافه شد و فراتر از چند تغییر ظاهری ساده، ویژگی‌های واقعی اسپرت ارائه می‌دهد. مشخصات آن شامل رینگ‌های 18 اینچی با لاستیک‌های عملکردی، تعلیق اسپرت پایین‌آمده و صندلی‌های اسپرت نیمه‌چرمی است، همراه با اسپویلر کوچک سقف و سپر جلوی چشمگیر که در تصاویر این صفحه دیده می‌شود.

پس نظر ما درباره ایده یک ون تک‌فضایی 2.1 تنی که حداقل تا حدی لباس هات‌هچ پوشیده چیست؟ آیا این تلاش واقعی برای ایجاد یک حامل بار با جذابیت رانندگی بیشتر است؟ یا صرفاً نمایش بصری برای کارآفرینی که می‌خواهد به همه نشان دهد کسب‌وکار نصب حمامش رونق دارد؟ و هر کدام که باشد، آیا تأثیری بر کارایی یا کاربری اصلی این خودرو دارد؟

خانواده فولکس واگن ترانسپورتر در یک نگاه

خانواده ترانسپورتر بسیار گسترده است. در بالا تنها نسخه‌های کومبی crew van مشابه خودروی آزمون را لیست کردیم، اما ون‌های پانل معمولی ارزان‌تر هستند و نسخه‌های شاتل نه‌سرنشین نیز وجود دارد، به علاوه مدل‌های مرتبط مانند فولکس واگن کاراول و کالیفرنیا.

امتیاز آزمون: 6

فولکس واگن ترانسپورتر

نقاط قوت: همچنان خودرویی منطقی، کاربردی و فوق‌العاده چندمنظوره - فناوری و امکانات بیشتر در کابین قابل استقبال - چسبندگی و پیچش خوب در جاده‌های صاف

نقاط ضعف: جذابیت رانندگی بیشتری نسبت به دیگر T6.1 ارائه نمی‌دهد - فضای بار باز باعث مشکلات عایق صوتی می‌شود - با برخی آپشن‌ها به راحتی به 60 هزار پوند می‌رسد که زیاد است

طراحی و استایل

این خودرو به خانواده ترانسپورتر می‌پیوندد که از قبل برای انواع کاربری‌ها طراحی شده است. اگر اسپرت‌لاین بخواهید، محدود به بدنه پانل معمولی یا کومبی crew van (با ردیف دوم صندلی قابل جدا شدن و ظرفیت تا شش سرنشین) هستید.

تنها یک گزینه موتور وجود دارد که همان دیزل 2 لیتری توئین‌توربو با 201 اسب بخار قدرت است که در دیگر مدل‌های رده‌بالای ترانسپورتر استفاده می‌شود، پس افزایش قدرت مستقیم گزارش نمی‌شود.

هر دو مجموعه چراغ جلو و عقب امضای نوری LED قوی دارند – طرح پیکان‌مانند چراغ‌های عقب از نظر ما جذاب‌تر است.

تنها گیربکس دوپداله اتوماتیک دوکلاچه قابل انتخاب است. در حالی که انتخاب فاصله محوری (3 یا 3.4 متر) دارید، تنها یک ارتفاع سقف و ظرفیت بار پیش‌فرض وجود دارد (همه اسپرت‌لاین‌ها بر پایه شاسی T32 فولکس واگن با ظرفیت بار از کمی کمتر تا کمی بیش از یک تن ساخته می‌شوند). در دیگر بخش‌های خانواده، البته قابلیت پیکربندی نام ترانسپورتر است. ون پانل کوتاه پایه استارت‌لاین با قیمت کمتر از 30 هزار پوند (با احتساب مالیات) قابل خرید است؛ با موتور دیزل 109 اسب بخار 2 لیتری و دیفرانسیل جلو؛ و ظرفیت حمل 800 کیلوگرم بار یا دو پالت یورو 3.

موتورها تا 201 اسب بخار دیزل آزمون ما پیشرفت می‌کنند و همه از خانواده EA288 چهار سیلندر دیزل فولکس واگن هستند، با گزینه تمام‌الکتریکی ABT e-Transporter. این موتورها به صورت عرضی در جلو نصب شده و نیرو به چرخ‌های جلو می‌رود مگر در نسخه‌های 4Motion با سیستم هالدکس.

مدل شاتل ترانسپورتر برای کسانی که بیش از شش صندلی در نسخه تجاری نیاز دارند و همچنین مدل لوکس‌تر کاراول برای جابه‌جایی افراد و البته کالیفرنیا کمپر وجود دارد. تقریباً هر کاربری مفید که برای یک خودرو تک‌فضایی بزرگ تصور کنید، ترانسپورتر در یکی از نسخه‌های متعددش می‌تواند پاسخگو باشد.

ترانسپورتر از نسل چهارم به ساختار مونوکوک مدرن تغییر کرد. نسخه جدید از فرمان الکترومکانیکی بهره می‌برد تا سیستم‌های کمک‌راننده به‌روز ارائه دهد، همچنین تعلیق تمام‌مستقل با استرات جلو و بازوهای نیمه‌تریلینگ عقب و فنرهای کویل.

به همین دلیل، این خودرو کاندیدای اصلی در میان ون‌های هم‌سایز برای تغییرات عملکردی سبک است – حتی اگر فولکس واگن تنها لمس بسیار سبکی در این زمینه اعمال کرده باشد. مجموعه رینگ‌های 18 اینچی – بزرگ‌تر در قطر و عریض‌تر، با لاستیک‌های عریض‌تر و کوتاه‌تر از هر ترانسپورتر دیگری – به صورت استاندارد ارائه می‌شود. آنها روی فنرهای اسپرت ایباخ قرار دارند که خودرو را 30 میلی‌متر پایین‌تر می‌برند.

ترمز ارتقا یافته وجود ندارد و نمی‌توانید دمپرهای تطبیقی فولکس واگن (آپشن در دیگر نسخه‌ها) را سفارش دهید، اسپرت‌لاین به شوک‌ابسوربرهای passive حساس به بار استاندارد ترانسپورتر بسنده می‌کند.

خودروی آزمون ما در تیپ بلک ادیشن رده‌بالا بود که شیشه‌های تیره جانبی و عقب و عناصر استایل سیاه (رینگ‌ها، رکاب‌های جانبی و گرافیک بدنه) را توضیح می‌دهد.

وزن و ابعاد

مدل آزمون: ترانسپورتر اسپرت‌لاین کومبی کوتاه بلک ادیشن

قیمت: 59460 پوند

قیمت با تجهیزات آزمون: 59790 پوند

وزن ادعایی: 2068 کیلوگرم

وزن واقعی: 2108 کیلوگرم

سایز رینگ آزمون: 18 اینچ

طول: 4904 میلی‌متر

عرض (با/بدون آینه): 2300 میلی‌متر (بدون آینه)

فاصله درب‌ها: 3730 میلی‌متر

ارتفاع: 1990 میلی‌متر

فاصله محوری: 3000 میلی‌متر

کابین داخلی

ترانسپورتر اسپرت‌لاین ممکن است آرزوهای اسپرت داشته باشد، اما همچنان یک ون است – و به محض شنیدن صدای نسبتاً توخالی بسته شدن در راننده، این را متوجه می‌شوید.

پس از ورود، صندلی‌هایی می‌بینید که تنها اشاره‌ای به اسپرت بودن دارند (روکش نیمه‌چرمی و دوخت قرمز، اما بالشتک کوتاه و بدون حمایت جانبی قوی). دید جلو عالی است و اگر موقعیت رانندگی بالا (محبوب رانندگان حرفه‌ای) را انتخاب کنید، راحت هستند. دستگیره‌هایی روی ستون A کابین برای کسانی که می‌خواهند در پیچ‌های سریع‌تر تعادل بدن را حفظ کنند نیز وجود دارد. با این حال، ون همچنان ون است و از نظر ارگونومی تفاوت زیادی با دیگران ندارد.

سیستم گرمایش کمکی برای صندلی‌های ردیف دوم آپشنی 330 پوندی است که از این پنل سقفی کنترل می‌شود. گرمکن پارکینگ با باتری 12 ولت دوم 3216 پوند هزینه دارد.

فرمان چرمی، نشانگرهای دیجیتال، سیستم اطلاعات‌سرگرمی لمسی 8 اینچی و چند تزئین فلزی و جزئیات نمایشی دریافت می‌کنید. داشبورد ترانسپورتر به طور یکنواخت از پلاستیک‌های سخت و مقاوم در برابر خط ساخته شده، در حالی که کابین فرش شده و محفظه‌های ذخیره و جامایعی فراوان در داشبورد بالا و پایین و کنسول درب‌ها دارد.

در عقب، دو در کشویی برقی شیشه‌دار به صورت استاندارد ارائه می‌شود. صندلی‌های عقب (در کومبی crew van دو ردیف) به یک واحد دو نفره در سمت چپ و صندلی تک در سمت راست تقسیم می‌شود. هر دو به جلو تا می‌شوند و صندلی تک همچنین برای دسترسی به فضای بار از در سمت راست به جلو خم می‌شود.

هر دو واحد صندلی قابل جدا شدن کامل هستند (هرچند سنگین و دست‌وپاگیر)، که فضای بار وسیعی بیش از 2.5 متر طول (در نسخه کوتاه) باز می‌کند. حتی با صندلی‌های عقب سرجایشان، امکان عبور اجسام بلند از کف و زیر بالشتک‌ها وجود دارد.

فضای بار در حالت پنج‌سرنشین بیش از یک و نیم متر طول، عرض و ارتفاع دارد که بسیار بیشتر از هر SUV یا مینی‌ون بزرگ است و چشم‌های بستن بار برای محموله‌های سنگین وجود دارد.

سیستم اطلاعات‌سرگرمی و ناوبری ترانسپورتر

ترانسپورتر همچنان از سیستم قدیمی 8 اینچی Discover Media نسل قبلی خودروهای سواری فولکس واگن استفاده می‌کند. این چیز بدی نیست با توجه به مشکلات کاربری در سیستم‌های MIB II جدید.

از نظر امکانات کمبودی ندارد و آینه‌سازی بی‌سیم گوشی، شارژ سیمی از پورت USB-C، 32 گیگابایت حافظه داخلی و خدمات متصل با استریم آنلاین (یک سال رایگان و سپس اشتراک) از طریق We Connect Plus ارائه می‌دهد.

عدم وجود ولوم فیزیکی کمی تأسف‌بار است، اما کاربری کلی خوب است. وارد کردن مقصد ناوبری با انگشت آسان است؛ با دستور صوتی کمی سخت‌تر، اما معمولاً در تلاش دوم یا سوم کار می‌کرد.

کیفیت صدای سیستم قابل قبول است اما به سطح یک سیستم پرمیوم قیمت‌مشابه در خودرو سواری نمی‌رسد. سطح نویز در عقب احتمالاً سرنشینان را به استفاده از هدفون و سرگرمی شخصی ترغیب می‌کند.

ابعاد داخلی

فضای سر راننده: 990 میلی‌متر

فضای پای راننده: 1030 میلی‌متر

انحراف پدال گاز: 120 میلی‌متر

فضای سر عقب: 1000 میلی‌متر

فضای پای عقب معمولی: 810 میلی‌متر

موتور و عملکرد

همان‌طور که اشاره شد، مشخصات خاص موتور 2 لیتری BiTDI دیزل و گیربکس دوکلاچه هفت‌سرعته ترانسپورتر اسپرت‌لاین چیز خاصی نیست. حتی اگزوز اسپرت یا حالت رانندگی Sport هم ندارد که قطعاً به آن نیاز بود.

در جاده نسبتاً چابک و انعطاف‌پذیر است؛ نه خیلی سریع، اما احتمالاً به سرعت یک حامل بار این‌چنینی نیاز دارید. خودروی آزمون در یک کیلومتر به 100 مایل بر ساعت رسید و در یک مایل با قفل در دنده پنجم و ششم همین سرعت را ثبت کرد، پس دیرتان نمی‌اندازد. با این حال، بیش از نه ثانیه برای 0-60 مایل بر ساعت نیاز داشت که راننده را برای هم‌قدم شدن با یک سوپرمینی سریع به چالش می‌کشد.

ترانسپورتر اسپرت‌لاین گزینه‌ای فوری‌تر (هرچند نه خیلی جذاب) برای رانندگان ون و جایگزینی جادار اما کمتر آرام برای خانواده‌ها نسبت به خودروهای سواری مدرن ارائه می‌دهد.

گیربکس ترانسپورتر حس واحد سنگین‌تری نسبت به خودروهای سواری مدرن فولکس واگن دارد. شروع حرکت ملایم دارد و سپس مرحله دوم درگیری کامل پس از سرعت پیاده‌روی حس می‌شود. دقیقاً آنچه برای حرکت آرام بار سنگین یا یدک‌کشی نیاز است، اما شتاب‌گیری سریع نیاز به دور موتور بالا و تحویل گشتاور کمی تکان‌دهنده به چرخ‌های جلو دارد.

مگر اینکه گیربکس را در حالت دستی قرار دهید، پای چپ روی ترمز، گاز را فشار دهید و – که تعجب‌آور بود – حالت لانچ کنترل الکترونیکی فعال شود. این بهتر گشتاور را به چرخ‌های جلو تحویل می‌دهد و می‌تواند تفاوت بین شتاب 0-60 در نه ثانیه بالا و حتی هشت ثانیه بالا در روز خشک باشد.

گیربکس DSG در جاده کوتاه به نظر می‌رسد، همان‌طور که از یک ون انتظار می‌رود. در دنده دوم به 40 مایل بر ساعت نمی‌رسد و دنده‌های چهارم و پنجم مفیدترین برای سرعت‌گیری خارج شهر هستند. اما گشتاور در دور پایین قوی است و کشش دنده‌های بالاتر حتی با بار مشکلی ندارد.

عملکرد ترمز در آزمون بسیار خوب بود و از 70 مایل بر ساعت در کمتر از 50 متر حتی در شرایط کمی مرطوب توقف کرد. اما ترمز در بالای پدال کمی چنگ‌زده است و در ترافیک توقف-حرکت آزاردهنده که نشان می‌دهد ون‌ها هنوز در برخی جنبه‌های دینامیکی به استاندارد خودروهای سواری قیمت‌مشابه نرسیده‌اند.

عملکرد

شتاب 0-62 مایل ادعایی: 8.9 ثانیه

شتاب 0-62 مایل آزمون: 9.1 ثانیه

30-70 مایل آزمون: 9.0 ثانیه

یک‌چهارم مایل (زمان و سرعت): 17.3 ثانیه با 82.7 مایل بر ساعت

حداکثر سرعت ادعایی: 126 مایل بر ساعت

قدرت به وزن: 97 اسب بخار بر تن

گشتاور به وزن: 161 پوند-فوت بر تن

خروجی خاص: 102 اسب بخار بر لیتر

دور موتور در 70/80 مایل دنده بالا: 1790 / 2046 دور در دقیقه

فاصله ترمز از 30/50/70 مایل: 9.0 / 24.3 / 47.1 متر

سواری و هندلینگ

تنظیم دینامیکی پیش‌فرض یک ون باربر ترانسپورتر را در جاده روستایی نیمه‌چالش‌برانگیز پایدار، محکم و نسبتاً آرام نگه می‌دارد. ما فقط در حالت بدون بار آزمون کردیم که انتظار ذخیره تعادل بیشتری داریم. اما با توجه به پروفیل بدنه بلند، بسیار چشمگیر است که چقدر سخت می‌توانید پیچ بزنید و چقدر چسبندگی لاستیک‌های اسپرت هانکوک روی سطح صاف و عریض فراهم می‌کنند.

اسپرت‌لاین در پیچ مقدار قابل توجهی رول دارد، اما نه آنقدر که وزن را نامتعادل کند یا آندرستیر پایدار ایجاد کند. ورود به پیچ کمی خواب‌آلود است، اما پس از تعیین خط، به آن وفادار می‌ماند مگر در دست‌اندازهای بزرگ. همچنین چسبندگی کافی در جلو دارد تا با کمی شتاب از apex خارج شود. اگر راننده ونی هستید که فقط عجله دارید از A به B برسید و اهمیتی به نحوه آن نمی‌دهید، چسبندگی و کنترل بدنه اسپرت‌لاین احتمالاً گام کوچکی رو به جلو نسبت به ون فعلی‌تان حس می‌شود.

فولکس واگن حس جعبه غلات خالی دارد وقتی دست‌انداز به سمت بارگیری‌شده محور می‌خورد و بدنه رزونانس می‌کند. در سرعت، بهتر متوجه می‌شوید غلات صبحانه بودن چه حسی دارد.

اگر به چابکی، تعادل شاسی، مهارت دمپر، بازخورد کنترل و جذابیت رانندگی که حتی از یک خودرو عملکردی متوسط در 2025 انتظار دارید عادت کرده‌اید، این فقط یک ون حس می‌شود. گاهی سواری پرجنب‌وجوش و دست‌وپاگیر بدون هیچ اشتیاق در پاسخ‌ها و بدون هیچ زندگی در کنترل‌ها.

چون فرمان ترانسپورتر برای آرام نگه داشتن بدنه بلند و عدم مزاحمت برای بار تنظیم شده، اطراف مرکز مرده کند و سبک است که تغییر جهت را کمی بی‌انگیزه می‌کند. از این مانع عبور کنید و اسپرت‌لاین آماده پیچیدن سریع است، اما نه به شیوه‌ای لذت‌بخش. موقعیت راننده بسیار بالاتر از محور رول است که هر درجه کج شدن را حس می‌کنید و صندلی‌ها در نگه داشتن بدن خوب نیستند.

راحتی سواری و عایق صوتی

اگر به رانندگی ون بدون دیواره جداکننده عادت دارید، سواری پرنویز ترانسپورتر اسپرت‌لاین آزارتان نمی‌دهد. رزونانس سواری مشکل ذاتی خودروهای این سایز است که عایق ندارند و فضای سرنشین بزرگ و بدون وقفه برای رزونانس دارند. فنرهای کوتاه‌تر و سفت‌تر فقط پتانسیل رزونانس را افزایش می‌دهد.

به همین دلیل سواری اسپرت‌لاین برای گوش‌هایی که به سطح آرامش خودروهای سواری عادت دارند، کمی شبیه سولوی درام در پناهگاه است. در جاده‌های روستایی ناهموار پر سر و صداترین است که هر ضربه به محور عقب و هر سنگریزه زیر بدنه شنیده می‌شود.

در سطوح بهتر، غرش تایر و باد اطراف آینه‌های در کمتر آزاردهنده است – اما کاملاً نادیده گرفتنی نیست، به ویژه در عقب. همه اینها بخشی از قلمرو ون‌های باز است، اما اگر این خودرو را به عنوان جایگزین خودرو سواری بزرگ برای سفرهای خانوادگی طولانی در نظر دارید، قطعاً باید مد نظر قرار دهید.

صندلی راننده حداقل در مسافت طولانی راحت است وقتی به ارتفاع مناسب برای حمایت پا تنظیم شود، با زیرآرنجی دوطرفه.

یادداشت‌های کمک‌راننده

مانند همه T6.1، اسپرت‌لاین با سیستم ترمز اضطراری خودکار Front Assist، کروز کنترل تطبیقی و نظارت راننده استاندارد است. سیستم نگهدارنده خط با Side Assist نظارت نقطه کور با 1230 پوند قابل سفارش است. خودروی ما نداشت.

سیستم AEB فولکس واگن قابل تنظیم برای دخالت زود یا دیر یا غیرفعال کامل از طریق صفحه لمسی است. در هر دو تنظیم میانی و پایین آزمون بدون مزاحمت بود. تشخیص عابر یا دوچرخه‌سوار ندارد.

کروز کنترل تطبیقی ساده بدون تشخیص محدودیت سرعت یا تنظیم خودکار است، هرچند محدودیت سرعت دستی دارد. سیستم تشخیص محدودیت سرعت مفید است اما فقط آپشن.

مصرف سوخت و هزینه نگهداری

قیمت‌ها (با احتساب مالیات که بسیاری از خریداران نمی‌پردازند) از کمی بیش از 54000 پوند برای اسپرت‌لاین پانل کوتاه شروع می‌شود و به زیر 60000 پوند برای کومبی بلند می‌رسد.

این قیمت قابل توجهی برای چند فنر تعلیق پایین‌آمده و اسپویلر سقف به نظر می‌رسد. با این حال، اگر ون «داغ» معادل از شرکت‌های تیونر سوم مانند MS-RT بخواهید، در 2025 هزینه بیشتری دارد. با اسپرت‌لاین می‌توانید مستقیم از نمایندگی بخرید و قیمتی که شاید بتوانید تحمل کنید.

برای مصرف سوخت، خودروی ما در کل آزمون 32.0 mpg ثبت کرد و در سرعت 70 مایل بر ساعت کروز نزدیک 40 mpg ممکن بود، پس حداقل این عامل کسی را دلسرد نمی‌کند.

برای اطلاعات بیشتر درباره اجاره خودرو در کیش و گزینه‌های متنوع رنت ماشین، به وبسایت کیش توربو مراجعه کنید.